Alt er fåfengd

1 Ord av Forkynnaren, son til David, konge i Jerusalem.

2 Berre fåfengd, ¬seier Forkynnaren,

berre ideleg fåfengd!

3 Kva vinning har mennesket ¬av alt sitt strev,

som det møder seg med ¬under sola?

4 Ætter går, og ætter kjem,

men jorda står alltid ved lag.

5 Sola renn, og sola glader,

så skundar ho seg attende

til staden der ho går opp.

6 Vinden blæs mot sør,

så snur han mot nord;

støtt snur og skifter han

og tek atter til ¬på same rundgang.

7 Alle elvar renn ut i havet,

men havet vert ikkje fullt;

dit elvane før har runne,

held dei fram med å renna.

8 Mannen trøytnar av å tala

og får ikkje sagt det han vil.

Auga vert ikkje mett av å sjå,

og øyra får aldri nok ¬av å høyra.

9 Det som var, skal alltid vera,

og det som hende, ¬skal atter henda.

Det finst ingenting nytt ¬under sola.

10 Vert det sagt om eitkvart: ¬«Sjå, dette er nytt»,

har det likevel funnest før,

alt ifrå eldgamal tid.

11 Ingen tenkjer på ætter ¬som var;

og ætter som ein gong kjem,

vil heller ikkje leva i minnet

hjå dei som sidan fylgjer.

Forkynnaren vil granska livet

12 Eg, Forkynnaren, var konge

over Israel, i Jerusalem.

13 Eg sette meg føre å granska

og ransaka med visdom

alt det som hender ¬under himmelen.

Det er eit plagsamt strev

Gud har gjeve menneska.

14 Eg såg på alt det som hender,

og det som vert gjort ¬under sola.

Sjå, alt er fåfengd ¬og jag etter vind.

15 Det som er kroket, ¬kan ikkje beinkast,

og det som vantar, ¬kan ikkje teljast.

16 Eg tenkte med meg:

Sjå, eg har fått større ¬og rikare visdom

enn alle dei som har styrt

i Jerusalem før meg.

Mykje har eg røynt ¬av visdom og kunnskap.

17 Eg la vinn på ¬å læra visdom å kjenna,

å få kjennskap ¬til vitløyse og dårskap.

Men eg fann at det òg ¬er jag etter vind.

18 For med stor visdom ¬fylgjer mange suter.

Den som aukar sin kunnskap, ¬aukar si kvide.