1 Salomos høgsong.

Lengt etter kjærleik

2 Gjev han ville kyssa meg

med kyss av sin munn!

Din kjærleik er betre enn vin.

3 Ljuvleg er dåmen ¬av dine salvar;

ein angande salve ¬er ditt namn,

difor held møyane av deg.

4 Ta meg med! ¬Kom, lat oss springa!

Kongen har ført meg ¬inn i sin kove.

Vi vil fegnast ¬og gleda oss over deg

og prisa din kjærleik ¬meir enn vin.

Hugheilt elskar dei deg.

Svart, men ven

5 Svart er eg, men ven,

de Jerusalems møyar,

som Kedars tjeldbuer,

som Salomos tjelddukar.

6 Sjå ikkje på at eg er så svart,

at sola har brent meg.

Sønene åt mor mi ¬harmast på meg,

dei sette meg ¬til å vakta vingardane.

Min eigen vingard ¬har eg ikkje vakta.

Kvar gjæter du di hjord?

7 «Sei meg, ¬du som eg har så kjær,

kvar gjæter du di hjord?

Kvar lèt du henne kvila ¬ved middagstid?

Kvi skal eg gå ¬som ei kvinne med slør

der venene dine ¬gjæter si hjord?»

8 «Veit du det ikkje,

du fagraste av kvinner,

så fylg berre faret etter flokken,

og lat dine kje få beita

innmed hyrdingbuene!»

Kor fager du er, min hugnad!

9 «Med folane for faraos vogner

vil eg likna deg, min hugnad.

10 Vene er dine kinn, ¬prydde med band,

og din hals med perler.

11 Lekkjer av gull skal vi laga deg

og med sølvperler på.»

12 Ljuvleg angar ¬min nardussalve

så lenge kongen er med i laget.

13 Min ven er lik myrrabunten

som kviler ved min barm.

14 Min ven ¬er som ein blømande kvist

på hennabusken ¬i En-Gedis hagar.

15 «Kor fager du er, min ven,

ja, fager med augo som duer!»

16 «Kor fager du er, min ven,

kor yndefull du er!

Og vårt lægje ¬er grornæmt og grønt.

17 Sedrar er bjelkar i vårt hus,

sypressar er tak og himling.»