Kvar er din ven faren?

1 «Kvar er din ven faren,

du fagraste av kvinner?

Sei, kvar har din ven ¬teke vegen,

så vi kan vera med deg ¬og leita.»

2 «Min ven gjekk ned ¬i hagen sin,

til dei angande blomesenger.

Han ville gjæta i hagane

og sanka liljer der.

3 Min ven er min, og eg er hans,

han som gjæter mellom liljer.»

Ho er den einaste

4 Du er fager som Tirsa, ¬min hugnad,

yndefull som Jerusalem,

ageleg som ein hær ¬under merke.

5 Vend augo dine frå meg,

dei villar meg.

Ditt hår er som ein geiteflokk,

dansande nedetter ¬Gileads fjell.

6 Dine tenner er som sauer,

nett komne or laug.

Tvillingar har dei alle,

og ingen av dei ¬har mist sine lam.

7 Som ei skive av eit granateple

er di panne attom sløret.

8 Seksti dronningar er der,

åtti fylgjekoner

og terner utan tal.

9 Men berre ei er mi due,

mi lytelause, reine,

einaste barnet til mor si,

gullabarnet åt ho ¬som fødde henne.

Møyar ser henne ¬og prisar henne sæl;

dronningar og fylgjekoner ¬hyller henne.

10 «Kven er ho ¬som strålar lik ¬morgonroden,

fager som fullmånen, ¬skir som sola

og ageleg ¬som ein hær under merke?»

I natahagen

11 Eg gjekk ned i natahagen,

ville sjå kor det grønkast ¬i dalen,

om vintreet hadde sett ¬nye skot,

om granataplane blømde.

12 Men før eg vardest,

fylgde eg mine hugskot

og steig opp ¬i min gjæve frendes vogn.

Sjulam-jenta

13 «Snu deg, snu deg, ¬du Sjulam-jente!

Snu deg, snu deg, ¬så vi får sjå deg!»

«Kvifor vil de sjå ¬på Sjulam-jenta

når ho rekkjedansen trør?»