Guds kjærleik til Israel

1 Då Israel var ung, ¬fekk eg han kjær,

frå Egypt kalla eg son min.

2 Men di meir eg ropa på folket,

di meir gjekk dei bort frå meg.

Dei ofra til Ba’al-gudane,

brende offer for gudebilete,

3 – endå eg lærte Efraim å gå

og tok dei på armane mine;

men dei skjøna ikkje ¬at eg lækte dei.

4 Eg drog dei med milde band,

ja, med kjærleiks taumar.

Eg stelte med dei ¬liksom bonden

som lyfter åket frå nakken;

eg bøygde meg ned ¬og gav dei mat.

5 Dei skal ikkje koma attende ¬til Egypt,

men Assur ¬skal vera kongen deira,

for dei vil ikkje venda om.

6 Sverdet skal rasa i byane deira,

bryta sund bommane ¬og eta om seg,

for deira planar er vonde.

7 Mitt folk heng fast ¬ved sitt fråfall frå meg.

Dei ropar alle til Den Høge,

men han reiser dei ikkje opp.

8 Korleis kan eg gje deg opp, ¬Efraim,

la deg fara, Israel?

Korleis gje deg opp som Adma,

gjera med deg ¬som med Sebojim?

Hjarta vender seg i meg,

all min medynk vaknar.

9 Eg vil ikkje fylgja ¬min brennande vreide,

vil ikkje atter tyna Efraim.

For eg er Gud ¬og ikkje eit menneske,

heilag midt imellom dykk;

eg vil ikkje koma med harme.

10 Dei skal halda seg til Herren.

Han skal brøla som ei løve.

Og når han brøler, ¬skal sønene hans

koma skjelvande frå vest.

11 Skjelvande skal dei koma

som ein fugl frå Egypt,

som ei due frå Assur.

Eg vil la dei bu i husa sine,

lyder ordet frå Herren.