Guds makt og menneskemakt

1 Ve dei som fer ned ¬til Egypt etter hjelp

og set si lit til hestar,

som stolar på vogner ¬fordi dei er mange,

og på hestfolk ¬fordi dei er sterke,

men ikkje vender seg ¬til Israels Heilage

og ikkje søkjer råd hjå Herren.

2 Men han òg er vis ¬og lèt ulukka koma,

sine ord tek han ikkje att.

Han reiser seg mot flokken ¬av dei som gjer vondt,

mot ugjerningsmenn ¬som kjem med hjelp.

3 Egyptarane er menneske ¬og ikkje Gud,

deira hestar er kjøt og ¬ikkje ånd.

Når Herren retter ut si hand,

skal hjelparen snåva,

og den som har fått hjelp, falla;

og alle skal dei gå til grunne.

4 For så har Herren sagt til meg:

Liksom løva, den unge løva,

knurrar over sitt rov

og ikkje vert skræmd ¬av gjætarars rop

eller dukkar seg ned ¬når dei bråkar,

om heile flokken samlar seg ¬mot henne,

såleis skal Herren, ¬Allhærs Gud,

stiga ned og strida

på Sions fjell og haug.

5 Liksom fuglane ¬breier ut sine venger,

skal Herren, Allhærs Gud,

verna om Jerusalem.

Han skal verna og berga,

skåna og fria ut.

6 Vend om, de Israels søner,

til han de fall så djupt ifrå!

7 Den dagen skal de alle ¬kasta frå dykk

avgudane av sølv og gull,

som de sjølve har laga ¬– til synd.

8 Assur skal falla for eit sverd

som ikkje vert svinga ¬av menneske;

det sverdet ¬som gjer ende på han,

er det ikkje ein mann ¬som lyfter.

Han skal røma for sverdet,

og hans unge stridsmenn

skal setjast til tvangsarbeid.

9 Hans berg skal dra bort ¬i redsle,

hans hovdingar røma frå fana.

Så lyder ordet frå Herren,

som har ein eld i Sion,

ein omn i Jerusalem.