1 Kven trudde

det bodet vi høyrde,

og kven fekk sjå Herrens makt?

2 Han rann som ein kvist ¬for Guds åsyn,

som ein renning or turr jord.

Nokon herleg skapnad ¬hadde han ikkje,

det var ingen hugnad å sjå han.

3 Vanvørd var han, ¬folk heldt seg unna,

ein mann i pinsler, ¬velkjend med sjukdom,

ein svivørd mann ¬som ingen ville sjå på;

vi rekna han for inkje.

4 Sanneleg, våre sjukdomar ¬tok han på seg,

og våre pinsler bar han.

Vi trudde han var heimsøkt,

slegen av Gud og ille plaga.

5 Men han vart såra for våre brot

og sundbroten for våre synder.

Straffa låg på han, ¬så vi skulle ha fred,

og ved hans sår ¬har vi fått lækjedom.

6 Vi fór alle vilt som sauer,

vi vende oss kvar til sin veg.

Men Herren lét råka han

det vi alle var skuld i.

7 Ille medfaren vart han,

men bar det audmjukt;

han lét ikkje opp sin munn,

som lammet dei fører ¬til slakting,

og sauen som teier ¬når han vert klypt;

han lét ikkje opp sin munn.

8 Gjennom trengsle og dom ¬vart han teken bort.

Men kven i hans samtid ¬vørde vel det?

Bortriven vart han ¬or levandelandet,

for sitt folks brot laut han døy.

9 Dei gav han ei grav ¬mellom gudlause,

hjå ein rikmann, ¬då han var død,

endå han ikkje ¬hadde gjort nokon urett,

og det ikkje fanst svik ¬i hans munn.

10 Det var Herrens vilje

å knusa han med sjukdom.

Men fordi han gav sitt liv ¬til soning,

skal han få etterkomarar ¬og leva lenge,

og ved han skal Herrens vilje ¬ha framgang.

11 Etter all si møde og sjelenaud

skal han sjå ljos og mettast.

Og når dei kjenner han,

skal han, min rettferdige tenar,

gjera dei mange rettferdige;

for han har bore deira synder.

12 Difor gjev eg han ¬dei mange til del,

og dei sterke skal han få ¬til hærfang,

fordi han gav sitt liv i døden

og vart rekna ¬mellom brotsmenn.

Han tok på seg synda ¬åt dei mange

og bad for brotsmenn.