Israel er eit trulaust folk

1 Dei rettferdige ¬går til grunne,

og ingen bryr seg om det.

Gode menn vert rivne bort,

men ingen ansar det.

Ja, av vondskap ¬vert dei bortrivne,

2 dei som ferdast i fred.

No kviler dei i sine graver,

dei som gjekk den rette vegen.

3 Men kom hit, ¬de trollkvinnesøner,

du ætt av horkar og skjøkje!

4 Kven har de til låtteløye?

Kven geipar de til ¬og retter tunge mot?

Er det ikkje synda ¬som driv dykk,

er ikkje de ei lygnar-ætt?

5 De brenn av lyst ¬mellom eiketrea

og under kvart lauvrikt tre,

de slaktar born i dalane,

i skorter og skar.

6 Dei håle steinane nede i dalen

er den lut du har valt.

Du renner ut drikkoffer for dei

og ber fram offergåver.

Skulle eg finna meg i det?

7 På eit høgt og mektig fjell

stelte du til di lege.

Der steig du opp

og bar fram slaktoffer.

8 Bak dør og dørkarm ¬sette du ditt teikn.

Du gjekk bort frå meg ¬og reidde di lege,

du la deg ned og gjorde plass.

Så tinga du med nokre av dei

som du elskar å liggja med,

og du såg dei nakne.

9 Du drog til Melek med olje

og hadde med deg mykje salve.

Du sende dine bodberarar ¬langt av stad,

lét dei fara heilt ned ¬i dødsriket.

10 Du vart nok trøytt ¬av å fara ikring,

men sa ikkje: ¬«Det er nyttelaust.»

Du samla nye krefter,

difor gav du ikkje opp.

11 Kven var du så redd ¬og skjelven for,

sidan du fór med lygn?

Du kom ikkje lenger meg i hug

og brydde deg ikkje om meg.

Fordi eg tagde i lange tider,

hadde du ikkje age for meg.

12 Eg vil fortelja om di rettferd

og om dine gjerningar;

dei gagnar deg ikkje.

13 Lat dine avgudar berga deg

når du skrik!

Ein storm ¬skal lyfta dei alle opp,

ein vind skal føykja dei bort.

Men dei som flyr til meg, ¬skal arva landet

og ta mitt heilage fjell i eige.

Han vekkjer ånda til liv hjå dei bøygde

14 Det lydde eit ord:

Bygg, ja bygg og ryd ein veg!

Ta bort kvar støytestein

frå vegen åt mitt folk!

15 Så seier han ¬som er høgt opphøgd,

han som tronar evig ¬og heiter Den Heilage:

I det høge og heilage bur eg

og hjå den som er knust ¬og nedbøygd i ånda.

Eg vekkjer ånda til liv ¬hjå dei bøygde

og hjarta til liv hjå dei knuste.

16 For eg vil ikkje evig ¬føra klagemål

og ikkje alltid vera harm.

Elles kom deira ånd

til å missa si kraft for mitt åsyn,

deira livsande ¬som eg har skapt.

17 Fordi Israel ¬hadde slik syndig lyst,

vart eg harm og slo dei;

så løynde eg meg i min vreide.

Men dei vende seg bort

og valde ein veg ¬etter eigen hug.

18 Eg såg dei vegar dei gjekk,

men no vil eg lækja og leia dei

og gje dei ei rikeleg trøyst.

Og dei som syrgde over dei,

19 på deira lipper legg eg lovsong.

Så gjev eg fred ¬til den som er nær,

og fred ¬til den som er langt borte.

Eg vil lækja dei, seier Herren.

20 Men dei gudlause ¬er som det bårande havet;

det kan aldri falla til ro,

og bylgjene rotar opp ¬gjørme og skit.

21 Dei gudlause har ingen fred,

seier Herren.