1 Ordtøke av Salomo, son til David, konge i Israel.
Ordtøka gjev visdom
2 Ordtøka gjev visdom ¬og lærdom,
så ein skjønar vitug tale
3 og tek imot tukt ¬som gjev framgang,
og lærer rettferd, rett ¬og ærlegdom.
4 Dei gjev den urøynde klokskap
og ungdomen kunnskap ¬og omtanke.
5 Den vise som høyrer dei, ¬aukar sin lærdom,
den vituge lærer ¬å styra sin tanke,
6 så han skjønar ordtak ¬og bilettale,
ord av vismenn og ¬gåtene deira.
7 Age for Herren ¬er opphav til kunnskap;
dårar vanvørder ¬visdom og tukt.
Gløym ikkje det du har lært!
8 Høyr etter når far din ¬formanar deg, son,
og gløym ikkje det ¬som mor di har lært deg!
9 For det er ein fager krans ¬om ditt hovud,
ei kjede som pryder din hals.
10 Fylg ikkje syndarar, son min,
når dei lokkar deg,
11 når dei seier: ¬«Kom og ver med oss!
Vi vil liggja på lur og drepa,
setja feller for skuldlause ¬utan grunn.
12 Vi vil gløypa dei levande, ¬liksom dødsriket,
la dei gå heilt til grunne
lik dei som går i grav.
13 Alle slag dyre eigneluter ¬skal vi finna,
fylla våre hus med røva gods.
14 Du skal få kasta lodd med oss ¬om dette,
alle skal vi ¬ha same pengepungen.»
15 Son min, slå ikkje lag ¬med dei,
hald foten din borte ¬frå deira stig!
16 Dei spring så lett ¬etter det som er vondt,
og er snøgge til å renna ut blod.
17 Det nyttar ikkje Πspenna ut nettet
så alle fuglane ser det.
18 Men slike menneske ¬lurer på sitt eige liv,
dei set feller for seg sjølve.
19 Så går det alle ¬som jagar etter vinning,
det tek livet av dei.
Visdomen kallar til bot
20 Visdomsmøya ropar høgt ¬på gata,
lèt røysta si lyda på alle torg.
21 Midt i ståket ropar ho ut,
tek til ords ¬i dei opne byportane:
22 Kor lenge skal de godtrune
elska godtruenskapen?
Kor lenge skal spottarane
ha glede av å spotta
og dårane hata kunnskap?
23 Vend dykk hit ¬når eg refser,
så lèt eg mi ånd strøyma ¬ut over dykk
og gjev dykk kjennskap ¬til mine ord.
24 De ville ikkje høyra ¬når eg ropa,
og ingen ansa ¬at eg rette ut handa;
25 de brydde dykk ikkje ¬om mine råd
og ville ikkje vita av ¬mine refsingsord.
26 Difor skal eg le ¬når ulukka råkar dykk,
og spotta ¬når de vert slegne av redsle,
27 når redsla fer fram ¬som eit uver,
når ulukka kjem som ¬ein storm,
og de vert ute ¬for trengsle og naud.
28 Då ropar dei på meg, ¬men eg svarar ikkje;
dei leitar etter meg, ¬men finn meg ikkje.
29 Fordi dei hata kunnskap
og ikkje valde å ottast ¬Herren,
30 fordi dei ikkje ¬ville høyra på mitt råd
og vanvørde ¬alle mine refsingsord,
31 difor skal dei få smaka ¬frukta av si åtferd
og mettast med det ¬dei sjølve har planlagt.
32 Fråfallet kostar ¬dei godtrune livet,
tryggleiken ¬tyner dårane.
33 Men den som høyrer på meg, ¬skal bu trygt
og leva i fred ¬utan redsle for noko vondt.