Visdomen kallar
1 Høyr, korleis visdomsmøya ¬ropar,
og vitet lyfter si røyst!
2 Ho står på bakketoppane ¬ved vegen,
nett der stigane møtest.
3 Attmed portane ¬som fører inn i byen,
attmed inngangen til portane ¬ropar ho høgt:
4 Eg ropar til dykk, godt folk,
til menneska lyder mi røyst.
5 Lær dykk klokskap, ¬de urøynde,
få vit, de dårar!
6 Høyr! Viktige ting ¬vil eg tala om,
frå munnen min ¬kjem rettvise ord.
7 Mi tunge talar sanning,
og lippene styggjest ¬ved det som er vondt.
8 Kvart ord frå min munn ¬er rett,
det er ingenting vondt ¬eller vrangt i dei.
9 Dei er endeframme ¬for den vituge,
lette å skjøna ¬for den som har kunnskap.
10 Ta imot mi åtvaring ¬heller enn sølv,
den kunnskap eg gjev, ¬framfor utvalt gull.
11 For visdom er betre enn perler,
av alle skattar er ingen ¬som den.
Visdoms frukt
12 Eg, visdomen, ¬har klokskap til granne,
eg har kunnskap ¬og gjev gode råd.
13 Age for Herren ¬er å hata det vonde.
Eg hatar hovmod og storlæte,
stygg åtferd og svikefull tale.
14 Eg gjev råd og hjelp ¬som fører til framgang,
eg har vit og styrke.
15 Ved meg kan kongar råda
og fyrstar fastsetja ¬kva som er rett.
16 Ved meg kan stormenn styra
og alle hovdingar ¬døma rettferdig.
17 Eg elskar dei som elskar meg,
og dei som leitar etter meg, ¬finn meg.
18 Hjå meg er rikdom og ære,
gamalt arvegods ¬og rettkomen vinning.
19 Mi frukt er betre ¬enn det finaste gull,
mi vinning betre ¬enn utvalt sølv.
20 Eg går på rettferds veg,
held meg midt på ¬dei rette stigar.
21 Så gjev eg rikdom ¬til dei som elskar meg,
og fyller deira forrådsrom.
Opphavet til visdom
22 Herren skapte meg fyrst av alt,
eg var hans fyrste verk ¬i fordoms tid.
23 I opphavet vart eg forma,
i fyrstninga, før jorda vart til.
24 Før havdjupet var der, ¬vart eg fødd,
før kjeldene fyltest med vatn.
25 Før fjella vart sette på plass,
før alle haugar vart eg fødd,
26 før Herren hadde skapt ¬jord og marker
og den fyrste mold på jorda.
27 Eg var der ¬då han reiste himmelen
og spente kvelven over djupet,
28 då han samla skyene der oppe
og lét kjeldene i havdjupet ¬strøyma sterkt.
29 Då han sette grense for havet,
så vatnet stansa der han baud,
og han la grunnvoll ¬under jorda,
30 då var eg bygningsmann ¬hjå han.
Eg var til glede for han ¬dag etter dag
og leika meg støtt ¬for hans åsyn.
31 Eg leika på heile hans vide jord
og hadde min hugnad ¬i menneskeborna.
32 Så høyr no på meg, mine born!
Sæle er dei ¬som fylgjer mine vegar.
33 Høyr på mi formaning,
og slå ikkje vrak på den!
Så vert de vise.
34 Sæl er den som høyrer på meg,
som dagleg vaker ¬ved mine dører
og held vakt ved mine portar.
35 For den som finn meg, ¬finn livet
og får nåde hjå Herren.
36 Men den som ikkje finn meg, ¬skader seg sjølv;
alle som hatar meg, ¬elskar døden.