Gud kallar Jesaja til profet

1 I det året då kong Ussia døydde, såg eg Herren sitja på ein høg, høg kongsstol, og slepet på kappa hans fylte templet.

2 Serafar stod ikring han. Kvar av dei hadde seks venger. Med to gøymde dei andletet, med to gøymde dei føtene, og med to flaug dei.

3 Dei ropa til kvarandre:

«Heilag, heilag, heilag ¬er Herren Sebaot.

All jorda er full ¬av hans herlegdom.»

4 Boltane i dørstokkane riste når ropet ljoma, og huset vart fylt med røyk.

5 Då sa eg:

«Ve meg! Det er ute med meg.

For eg er ein mann ¬med ureine lipper,

og eg bur mellom eit folk ¬med ureine lipper,

og augo mine har sett Kongen,

Herren, Allhærs Gud.»

6 Då flaug ein av serafane bort til meg. I handa hadde han ei glo, som han hadde teke med ei tong frå altaret.

7 Med den rørte han ved munnen min og sa:

«Sjå, denne har rørt ¬ved lippene dine.

Di skuld er borte, ¬di synd er sona.»

8 Så høyrde eg Herrens røyst:

«Kven skal eg senda,

og kven vil gå for oss?»

Då sa eg: «Sjå, her er eg, send meg!»

9 Og han sa:

«Gå og sei til dette folket:

Høyr og høyr, men håtta ikkje!

Sjå og sjå, men skjøna ikkje!

10 Gjer hjarta hardt på ¬dette folket,

gjer øyro tunghøyrde, ¬klin augo att,

så det ikkje ser med augo

eller høyrer med øyro

eller skjønar med hjarta

og vender om og vert lækt!»

11 Då spurde eg: «Kor lenge, Herre?» Han svara:

«Til byane er aude ¬og folketome,

til husa står utan folk,

og landet ligg ¬som ei øydemark.»

12 Langt bort ¬skal Herren senda folket,

audt og tomt skal det verta ¬i landet.

13 Og finst det enno att ¬ein tiandepart,

skal den òg øydast ut,

som når ei eik ¬eller terebinte vert felt,

og berre ein stuv står att.

Stuven skal vera ¬eit heilagt sæde.