Elihu tek ordet

1 No heldt dei tre mennene opp med å svara Job, fordi han meinte at han hadde rett.

2 Då vart Elihu brennande harm på Job. Elihu var son til Barakel frå Bus, av Rams-ætta. Han vart harm på Job fordi han meinte at han hadde rett mot Gud.

3 Og han vart arg på dei tre venene, fordi dei ikkje hadde noko å svara og såleis gav Gud urett.

4 Elihu hadde venta med å tala til Job fordi dei andre var eldre enn han.

5 Men då han såg at det ikkje fanst svar i deira munn, vart han brennande harm.

6 Så tok Elihu, son til Barakel frå Bus, til ords og sa:

Eg er ung av år, ¬og de er gamle.

Difor var eg redd ¬og heldt meg tilbake,

eg våga ikkje å seia mi meining.

7 Eg tenkte: «Lat alderen tala

og dei mange år ¬forkynna visdom!»

8 Men det er ånda i mennesket

og anden frå Den Allmektige

som gjev det skjøn.

9 Det er ikkje alderen ¬som gjev visdom,

dei gamle veit ikkje alltid ¬kva som er rett.

10 Difor seier eg: Høyr på meg!

Eg òg vil seia mi meining.

11 Eg har venta på ¬at de skulle tala,

og lydt etter vituge ord,

medan de tenkte på ¬kva de skulle seia.

12 Eg gav nøye akt på dykk;

men ingen har vist ¬at Job tek feil,

ingen har svara på hans ord.

13 Sei ikkje: ¬«Vi fann visdom hjå han.

Berre Gud ¬og ikkje noko menneske

kan vinna over han.»

14 Han har ikkje retta sin tale ¬til meg,

eg vil ikkje svara han så som de.

15 Mållause er dei ¬og svarar ikkje meir,

orda sviktar dei heilt.

16 Skal eg venta når dei ikkje talar,

når dei står der ¬og ikkje kan svara?

17 Eg òg har noko på hjarta,

eg òg vil seia mi meining.

18 For eg er full av ord,

ånda i mi bringe driv meg.

19 Mi bringe er lik innestengd vin,

lik nyfylte hiter ¬som held på å rivna.

20 No må eg tala, så eg kan få luft,

eg vil opna lippene ¬og ta til ords.

21 Eg gjer ikkje skil,

vil ikkje smigra eit menneske;

22 for eg skjønar meg ikkje ¬på smiger.

Elles kunne min skapar ¬snart riva meg bort.