Dei gudlause gjer opprør mot ljoset

1 Kvifor har ikkje ¬Den Allmektige

sett av tider til dom?

Kvifor får ikkje dei ¬som kjenner han,

sjå at hans dagar kjem?

2 Dei gudlause ¬flytter merkesteinar,

dei røvar sauer ¬og sender dei på beite.

3 Esla åt farlause driv dei bort,

og oksane åt enkjer ¬tek dei i pant.

4 Fattige tvingar dei ut av vegen,

dei hjelpelause ¬må gøyma seg for dei.

5 Som villesel i øydemarka

går dei til arbeids.

På aude moar ¬leitar dei etter mat;

der må dei finna føde til borna.

6 Dei haustar fôr på marka

og sankar den frukt som er leivd

i vingarden åt dei vonde.

7 Halvnakne ligg dei ute ¬om natta,

utan klede eller teppe i kulden.

8 På fjellet vert dei våte av regn;

fordi dei ikkje har livd,

trykkjer dei seg tett ¬inn til berget.

9 Somme riv farlause born ¬frå brystet

og tek pant av dei hjelpelause.

10 Dei går nakne ikring, ¬dei har ikkje klede,

svoltne må dei bera kornband.

11 Mellom murane pressar dei olje,

tyrste trakkar dei vinpressa.

12 Frå byen høyrest støn ¬av døyande menneske,

og dei som er såra, ¬skrik om hjelp.

Men Gud bryr seg ikkje ¬om deira bøn.

13 Andre gjer opprør mot ljoset.

Dei kjenner ikkje ljosets vegar,

held seg ikkje på ljosets stigar.

14 Før dagen renn, ¬står drapsmannen opp

og slår i hel ein fattig stakkar.

Om natta er tjuven på ferde.

15 Horkaren ventar på skumringa.

Han seier: ¬«Det er ingen som ser meg,»

og så løyner han andletet.

16 I mørkret gjer tjuvane innbrot;

dei stengjer seg inne om dagen,

for dei vil ikkje vita av ljoset.

17 Kolmørkret er for dei ¬som ein morgon,

dei kjenner alt ¬som skræmer i mørkret.

18 Men brått vert dei borte ¬som på vatnet.

Forbanna er deira lut i landet,

ingen tek vegen til vingardane.

19 Turk og hete tek snøvatnet bort,

dødsriket sluker ¬den som syndar.

20 Mor hans gløymer han,

makken godtgjer seg med han,

og ingen minnest han meir.

Vondskapen knekkjest som ¬eit tre.

21 Han var hard med kvinner ¬som ikkje fekk born,

og gjorde ikkje vel mot enkjer.

22 Men Gud riv bort sterke menn ¬med si kraft;

når han reiser seg, ¬er ingen trygg for sitt liv.

23 Han gjer dei trygge ¬og gjev dei støtte,

men augo hans ¬vaktar deira ferd.

24 Dei når høgt for ei tid, ¬men så er det slutt;

dei bøyest ned og rykkjest opp ¬som alle andre,

som mogne aks ¬vert dei avskorne.

25 Er det ikkje så?

Kan nokon seia at eg lyg

og gjera mitt ord om inkje?