Kan eit menneske ha rett mot Gud?

1 Då tok Job til ords og sa:

2 Ja, eg veit at det er som de seier:

Korleis kan eit menneske ¬ha rett mot Gud?

3 Vil det føra sak mot han,

kan det ikkje svara eitt ord ¬til tusen.

4 Djup er hans visdom ¬og stor hans styrke.

Kven kan trassa han ¬og sleppa vel ifrå det?

5 Han flytter fjell ¬før nokon veit av det,

han velter dei i sin vreide.

6 Han rister jorda ut av lage,

så søylene hennar skjelv.

7 Han byd sola at ho ikkje ¬skal skina,

og set segl for stjernene.

8 Åleine spente han himmelen ut

og skrid fram ¬over havsens bylgjer.

9 Han skapte Løva og Orion,

Sjustjerna og stjernebileta ¬på sørhimmelen.

10 Ja, han gjer storverk ¬som ingen kan granska,

og under som ingen kan telja.

11 Når han går framom meg, ¬ser eg han ikkje;

når han fer framom, ¬merkar eg det ikkje.

12 Kven kan hindra han ¬når han grip si fengd?

Kven kan seia til han: ¬«Kva er det du gjer?»

13 Gud held ikkje att sin vreide,

jamvel Rahabs hjelparar ¬laut bøya seg for han.

14 Korleis skulle eg kunna svara

og velja mine ord ¬når eg talar med han?

15 Eg kunne ikkje svara ¬om eg hadde rett,

men laut nok be min domar ¬om nåde.

16 Og gav han meg svar ¬når eg ropa,

kunne eg ikkje tru ¬at han hadde høyrt meg.

17 Han ville knusa meg i stormen

og utan grunn gje meg ¬mange sår.

18 Han lét meg ikkje dra pusten,

men fylte meg med liding.

19 Er det tale om styrke, ¬så har han den,

og om rett, kan han seia: ¬«Kven stemner meg?»

20 Om eg har rett, ¬må eg rekna meg for skuldig,

og er eg skuldlaus, ¬dømer han meg.

21 Skuldlaus er eg, ¬men likesæl om livet,

eg bryr meg ikkje om å leva.

22 Det kan vera det same! ¬Difor seier eg:

Skuldlaus eller skuldig ¬– han tyner begge.

23 Kjem det ein flaum ¬som brått valdar død,

så spottar han

når ein skuldlaus misser motet.

24 Jorda er gjeven ¬i nidingars hand,

Gud stengjer synet ¬for dei som styrer.

Er det ikkje han som gjer det, ¬kven då?

25 Mine dagar går snøggare ¬enn nokon kan springa,

dei flyr av stad ¬og ser ikkje lukke.

26 Dei fer sin veg som sevbåtar,

som ei ørn når ho slår ned ¬på si fengd.

27 Seier eg: ¬«No vil eg gløyma mi sorg,

eg vil skifta mine og vera glad,»

28 då gruar eg for alle mine plager,

eg veit at du ikkje ¬dømer meg fri.

29 Må eg stå der skuldig,

kvifor strevar eg då til fåfengs?

30 Om eg vaska meg i snøvatn

og gjorde hendene reine i lut,

31 straks ville du dukka meg ¬i ei grøft,

så kleda mine stygdest ved meg.

32 Han er då ikkje ein mann ¬som eg,

så eg kan gje han svar

og gå for retten saman med han.

33 Det er ingen skilsdomar

som kan leggja handa ¬på oss begge

og avgjera saka mellom oss.

34 Å, om Gud tok bort riset,

så redsla for han ¬ikkje skræmde meg!

35 Då skulle eg tala utan å reddast;

for eg veit ¬at det har eg ikkje grunn til.