Herrens dag

1 Blås i horn på Sion,

lyft hærrop ¬på mitt heilage fjell,

så alle i landet skjelv av redsle.

For Herrens dag er nær, ¬han kjem,

2 ein dag med mørker og dimme,

ein dag med skyer og skodd.

Det kjem eit stort ¬og mektig folk

og breier seg ¬som morgonroden på fjellet.

Det har aldri hatt sin like

og skal heller ikkje få det

frå ætt til ætt i alle år.

3 Framføre det et elden opp,

og bakom sleikjer logen.

Framføre er landet ¬som hagen i Eden,

og bakom ¬ligg ei livlaus øydemark;

ingen bergar seg unna.

4 Som hestar er folket å sjå til,

som hingstar fer dei fram.

5 Dei tråvar over åsryggene

liksom larmande vogner,

lik eld som sprakar i halmen,

lik ein veldig hær ¬som er budd til strid.

6 Folkeslag skjelv for dei,

kvart andlet er eldande raudt.

7 Som krigarar rusar dei fram,

som stridsmenn ¬stormar dei murar.

Kvar ein går strake vegen

og bøyer ikkje av frå stigen.

8 Ingen trengjer ¬den andre bort,

kvar mann held sin plass.

Dei rusar fram ¬mellom kastespyd

og lèt seg ikkje stogga.

9 Dei fer inn i byen,

dei stormar opp på muren,

dei trengjer inn i husa.

Gjennom vindauga går dei ¬som tjuvar.

10 Jorda skjelv framføre dei,

og himmelen skjek.

Sol og måne svartnar,

og stjernene misser sin glans.

11 Herren lyfter si røyst

framfor fylkingen han fører;

for veldig er hans hær

og mange dei ¬som lyder hans ord.

Ja, stor og skræmande ¬er Herrens dag,

kven kan halda han ut?

Vend om, for Gud er nådig!

12 Men jamvel no,

lyder ordet frå Herren,

vend om til meg ¬av heile dykkar hjarta,

med faste og gråt og klage!

13 Riv ikkje kleda sund,

men lat angeren riva i hjarta!

Vend om til Herren ¬dykkar Gud!

For han er nådig og mild,

langmodig og rik på miskunn;

han kan endra sin plan

så han ikkje lèt ulukka koma.

14 Kanskje snur han om ¬og endrar sin plan

og legg velsigning etter seg

– grødeoffer og drikkoffer

for Herren dykkar Gud.

15 Blås i horn på Sion,

lys ut ei faste

og kunngjer høgtidssamling!

16 Kall folket saman ¬og vigsla lyden,

lat dei gamle samlast,

ta småborn og spedborn med!

Lat brudgomen gå ut ¬or sitt rom

og brura ut or sitt kammer!

17 Mellom forhall og altar

skal prestane, Herrens tenarar, ¬gråta og seia:

«Herre, spar ditt folk!

Gjer ikkje din eigedom ¬til spott,

lat ikkje framande råda ¬over dei!

Kvifor skal dei seia ¬mellom folka:

Kvar er deira Gud?»

18 Då vart Herren fylt

med brennhug for sitt land

og viste medkjensle ¬med sitt folk.

19 Og Herren svara sitt folk:

Eg sender dykk korn ¬og vin og olje,

så de kan mettast.

Aldri meir skal eg gjera dykk

til spott mellom folka.

20 Fienden frå nord

vil eg driva langt bort frå dykk

og jaga han til eit turt ¬og øyde land,

hans fortropp til havet i aust,

hans baktropp til havet i vest.

Tev og vond lukt ¬skal stiga opp frå han,

for han sette seg føre ¬å gjera storverk.

21 Ver ikkje redd, du åkerjord,

fagna deg og ver glad!

For Herren gjer storverk.

22 Ver ikkje redde, ¬de dyr på marka,

for beita i øydemarka grønkast,

og trea gjev si frukt,

fikentre og vintre ber rikt.

23 Fagna dykk, de Sions søner,

gled dykk i Herren ¬dykkar Gud!

For i rettferd gjev han dykk ¬haustregn,

han sender dykk regn,

haustregn og vårregn som før.

24 Kvar treskjevoll ¬fyllest med korn,

pressekummane fløymer ¬med druesaft og olje.

25 Eg gjev dykk att for dei år

då grashoppesvermen herja,

og larva, gnagaren og åma,

min store hær ¬som eg sende mot dykk.

26 De skal eta og mettast

og prisa namnet Œt Herren dykkar Gud.

For han steller underfullt ¬med dykk,

og folket mitt skal aldri ¬verta til skammar.

27 De skal merka ¬at eg er hjå Israel.

Eg og ingen annan ¬er Herren dykkar Gud,

og folket mitt skal aldri ¬verta til skammar.