Herren straffar og gjev nåde

1 Eg hadde svar til dei ¬som ikkje spurde,

eg var å finna for dei ¬som ikkje søkte meg.

Til eit folk ¬som ikkje kalla på meg,

sa eg: «Her er eg, her er eg!»

2 Heile dagen ¬rette eg ut mine hender

til eit trassig folk,

som gjekk på vonde vegar

og fylgde sine eigne tankar.

3 Beint opp i andletet på meg

eggjar folket meg støtt ¬til harme.

Dei ber fram slaktoffer ¬i hagane

og brenner offer på teglstein.

4 Dei held til i gravene

og ligg i holer om natta.

Dei et svinekjøt,

har ureint sodd i skålene

5 og seier: «Hald deg unna,

rør meg ikkje,

eg er heilag for deg!»

Dette gjer at vreiden min ryk,

han logar som eld heile dagen.

6 Sjå, det står skrive for ¬mitt åsyn:

Eg vil ikkje teia

før eg får gjeve dei att,

ja, gjeve dei att ¬midt oppi fanget

7 både for deira brot, ¬seier Herren,

og for brota åt fedrane deira.

Dei brende offer på fjella

og vanæra meg på haugane.

Så mæler eg opp i fanget på dei

løna for det dei før har gjort.

8 Så seier Herren:

Når det finst saft i druene,

seier ein: «Øydelegg dei ikkje,

for det er velsigning i dei!»

Sameleis gjer eg ¬med mine tenarar;

eg skal ikkje tyna dei alle.

9 Eg lèt ei ætt gå fram av Jakob,

av Juda ein arving til mine fjell.

Mine utvalde ¬skal ta landet i eige,

og der skal mine tenarar bu.

10 Saron skal verta til sauebeite

og Akor-dalen til storfelæger

for dei av mitt folk ¬som søkjer meg.

11 Men de som har gått bort ¬frå Herren

og gløymt mitt heilage fjell,

som dukar offerbord for Gad

og skjenkjer krydda vin ¬for Meni,

12 dykkar lagnad ¬skal vera sverdet,

alle skal de bøya dykk ¬til slakting.

For de svara ikkje når eg ropa,

og høyrde ikkje når eg tala,

men gjorde det som vondt var ¬i mine augo,

og valde det som eg ikkje lika.

13 Difor, så seier Herren vår Gud:

Sjå, mine tenarar skal eta,

men de skal svelta,

mine tenarar skal drikka,

men de skal tyrsta.

Sjå, mine tenarar skal fegnast,

men de skal skjemmast,

14 mine tenarar skal jubla ¬av hjartans lyst,

men de skal skrika ¬av hjartesorg

og jamra dykk i vonløyse.

15 Det namn som de lèt ¬etter dykk,

skal mine utvalde bruka

til eit forbanningsord:

«Gjev Herren vår Gud ¬lèt deg døy som dei!»

Men mine tenarar ¬skal få eit anna namn.

16 Den som søkjer velsigning ¬i landet,

skal velsigna seg ¬ved den trufaste Gud,

og den som gjer eid i landet,

skal sverja ¬ved den trufaste Gud.

For dei førre trengsler ¬er gløymde,

ja, løynde for augo mine.

Det nye Jerusalem

17 Sjå, eg skaper

ein ny himmel og ei ny jord.

Det som var, ¬skal ingen minnast,

aldri meir skal det komast ¬i hug.

18 Ja, gled og fryd dykk til evig tid

over det som eg skaper!

For eg skaper Jerusalem om

til ein jublande by

og dei som bur der,

til eit lukkeleg folk.

19 Og eg vil fryda meg ¬over Jerusalem

og gleda meg over mitt folk.

Aldri meir skal det høyrast

gråt eller klagerop i byen.

20 Der skal det ikkje lenger ¬finnast born

som lever berre nokre dagar,

eller gamle som ikkje når

det fulle dagetalet sitt.

Nei, ung er den ¬som døyr hundre år gamal,

og den som ikkje vert hundre,

må vera forbanna.

21 Hus skal dei byggja

som dei sjølve får bu i,

vingardar skal dei planta

og sjølve eta frukta.

22 Dei skal ikkje byggja ¬så andre får bu,

og ikkje planta så andre får eta.

Dei som høyrer folket mitt til,

skal nå same alder som treet;

dei eg har valt ut,

skal få nyta frukta av ¬sitt arbeid.

23 Dei skal ikkje streva ¬til inga nytte

og ikkje få born ¬som brått må døy.

For dei er ei ætt, ¬velsigna av Herren,

dei får ha sine born hjå seg.

24 Og før dei ropar, skal eg svara,

medan dei enno talar, ¬vil eg høyra.

25 Ulv og lam skal beita saman,

og løva skal eta halm ¬som oksen,

men ormen skal ha mold ¬til mat.

Ingen skal gjera vondt ¬eller ugagn

på heile mitt heilage fjell, ¬seier Herren.