Damaskus og Efraim skal falla

1 Domsord mot Damaskus.

Sjå, no er det ute ¬med Damaskus!

Byen skal verta ein grushaug.

2 Byane kring Aroer ¬skal verta folketome;

buskapar skal liggja ¬og kvila der,

og ingen skal skræma dei.

3 Efraim skal missa si faste borg

og Damaskus sitt kongedøme.

Det som er att av Aram,

skal ikkje ha større ære ¬enn Israel,

lyder ordet frå Herren, ¬Allhærs Gud.

4 Den dagen vert det smått ¬med Jakobs herlegdom,

hans gode hold tærest bort.

5 Det går som når skurdfolket

samlar aksa med armen

og skjer dei av;

det er som når ein sankar aks

nede i Refa’im-dalen.

6 Berre ein etterhaust vert att,

som når ein slår ned oliven:

to – tre frukter øvst i treet

og fire – fem på greinene,

lyder ordet frå Herren, ¬Israels Gud.

7 Den dagen skal mennesket

sjå opp til sin skapar,

og retta augo ¬mot Israels Heilage.

8 Dei skal ikkje venda seg ¬til dei altar

som deira hender har gjort,

eller sjå på det ¬deira fingrar har laga,

Asjera-pålane ¬og røykjelsesaltara.

9 Den dagen skal ¬deira festningsbyar

liggja så aude som dei stader

hevittane og amorittane ¬drog bort ifrå

då israelittane kom,

og landet skal vera ¬ei øydemark.

10 For du har gløymt Gud, ¬din frelsar,

berget, ditt vern, ¬har du ikkje kome i hug.

Difor kan du planta ¬den finaste hage

og setja framande vintre i han.

11 Om du får dei til å veksa ¬den dagen du plantar,

og spira den morgonen du sår,

vert frukta borte ¬når sjukdomen kjem,

ein skade som ikkje kan ¬lækjast.

Den lagnad våre ransmenn får

12 Ve oss! ¬Høyr brusen av mange folk!

Det brusar som havet.

Høyr dønet av folkeætter!

Det dyn som veldig vatn,

13 det er som duren ¬av mektige bylgjer.

Men når Herren trugar dei,

rømer dei langt av stad.

Dei vert drivne som agner ¬for vinden på haugane,

som den kvervlande tistel ¬for stormen.

14 Om kvelden er det redsle ¬som rår,

men før morgonen renn, ¬er dei borte.

Så går det dei som ¬plyndrar oss,

slik lagnad får dei ¬som ranar oss.